به خدا دلم گرفته، ولی هنوز جایی نرفته!!!
نویسنده: شقایق(شنبه 85/2/2 ساعت 5:3 عصر)

 

به جونه خودم تقصیر این بود که من دیر آپ کردم ( حالا شما به جای واژه ی این هر واژه ای را که خواستید میتوانید بگذارید! ولی گر جواب شما از این 5 گزینه باشد بهتر است! )

1) درس                    2) امتحان                      3)تکالیف                   4)درس و امتحان و تکالیف!                 5)هر 5 مورد!!!

خوب اینم دلیل دیر اومدنم ! آقا من خیلی غصه خوردم که وبلاگ قبلیم رو حذف کردم! نظرات اون تا 70 تا هم رسیده بود(در عرض دو هفته) ولی این یکی از 15 تا بالاتر نمیره! اونم بعد از 2 هفته!!! خوب حالا اینا رو گفتم که چی؟! آهان این نکته داره، خودتون باید بگیرین! مخلصیم!

 

 امروز یکی از شعر هام(شعر که چه عرض کنم شرو ور هام) رو مینویسم بخونید و رسم وفاداری بیاموزید !!! 

خم ابروهات شده برام یه عــــــــادت

گوشام عادت کرده به سرزنش و ملامت

میخوام همینجا بدم یه قسم و شهادت

                                                            به خدا دلم میگیره، ولی از پیشــــت نمیره!

واسم دیگه عادی شده بد تا کردنات

لحن بد صحبتت و  طرز بد حرف زدنات

اما حسم میگه و به دلم شده برات

                                                            با اینکه دلم میگیره، ولی از پیشــــت نمیره!

عادیه دیگه جمله دوستـــــــت ندارم

اخم کردن و گفتن برو از روزگـــــــارم

به ماه قسم خودم هم دیگه طاقت ندارم

                                                            بازم دلم خیلی میگیره، ولی از پیشت نمیره!

درسته از تو جز بدی چیزی ندیــــــــدم

درسته تو روشنایی به سوی شب دویدم

دیگه روزا هم مثه شبا رنگ پریِِِِِـــــــده م

                                                            آخه دلم خیلی میگیره، ولی لز پیشت نمیره!

کاش یه کم هم واسه من مرام داشتی

کاش یه کم گل محبت تو قلبم می کاشتی

با حرفات فقط خار غم رو توی دلم گذاشتی

                                                            الان که فکر میکنم دلم خیلی میگیره، ولی از پیشت نمیره!

دیگه واسم بسه این همه بی قراری

میدونم دیگه هیچ موقع دوستم نداری

میخوام تموم کنم این همه چشم انتظاری

                                                            بهش فکر میکنم دلم میگیره، ولی لز پیشت نمیره!

می خوام بهش بگم کلام های آخـــــرم

میخوام اعتراف کنم به دل ساده و زود باورم

میخوام دلم رو از پیشش جای دیگه ببرم

                                                            بازم دلم میگیره، ولی از پیشــــت نمیــــره!

دیر رسیدم، شنیدم همه وسایــــلشو بـــسته!

شنیدم از این رهایی ای خوشحالی مسته مسته!

الان خیلی وقته رفته، 1سال و چند ماه و هفته!

                                                            به خدا دلم خیلی گرفته، اما هنوز جایی نرفته!

 

خوب اینم از این دفعه! به خیر گذشت  ( شوخی کردم) قربون همه تون... بخندید و خنده رو به همه یاد بدید!...خوش باشید و موفق....

راستی اصلا سلامم کووووووووووو؟!!!!

 

مسافرت شنبه و یک شنبه...
نویسنده: شقایق(شنبه 85/1/19 ساعت 6:9 عصر)

  شهر ماسوری از دور...

 

جای همگی خالی شنبه صبح ما راه  افتادیم و رفتیم سمت یکی از شهرهای هند به نام ماسوری که با دهلی 240 کیلومتر تقریبا فاصله داره. 5 تا خانواده ی ایرانی بودم و 5 تا ماشین! ساعت 6 راه افتادیم و ...

باید بگم تا به اونجا رسیدیم چیزی به نام خون تو رگ های ما نبود! انقدر که این هندی ها بد رانندگی میکنن! یارو میخواد از دوچرخه سبقت بگیره(سبقت اتوبوسی میگیره) یعنی تا نصفه لاین اونوری رو هم میگیره تا رد شه بره!!! حالا اینا که هیچی توی جاده اسب و شتر و گاو  و خر و دوچرخه و موتور و ماشین همه با هم رفت و آمد میکنن!!! ترافیک که کولاک بود!یه دو تا عکس میذارم ببینین، بخندین...

 

این دو تا دیگه خیلی باحالن. دیگه کج شده ن دیگه...

 

ازبوق هم که توی هند اصلا براتون نمی گم! چون اینا مشین رو به خاطر بوق میسازن! این اتوبوس ها که هیچی! فرض کنین اتوبوس ها میتونن در سال 9 نفر رو بی دلیل بکشن! دیگه ببینین چه جوری میرن! من که اتوبوس میبینم در میرم! پشت اتوبوس ها و کامیون هاشون 3 تا چیز نوشته: 1- فاصله رو رعایت کنید 2- بوق بزنید لطفا 3 - در شب از نور بالا استفاده کنید!!!بعد هم که رسیدیم یه هتل گرفتیم که از اونجا از پایین یه عکس گرفتیم....

 

 

بعد از نهار راه افتادیم سمت یه آبشاری. که دیگه تقریبا شب شده بود! تاریک بود و لامپی هم نبود شده بود عین این فیلم ترسناک ها!(البته بگم اونجا 3 تا دیگه از خانواده های ایرانی که دوستامون بودن رو هم دیدیم) بعد هم منه دیوونه تو اون سرما رفتم توی آب تا عکس بگیرم منجمد شدم، شلوارم تا زانو خیس شد! بعد هم داداشم وایساد یه جا عکس بگیره،(بغل یه دره) یه دفعه پاش لیز خوردو خدا بهش خیلی رحم کرد وگرنه.... آخه شهر ماسوری در فاصله 6000 feet (پا) از سطح زمین قرار داره!و خیلی سرده. همش هم دره س! خلاصه شب رو گذروندیم و صبح گفتن می خوایم برگردیم. حالا ما بچه ها داد که 1 روزه حال نمیده! ( حالا اصلا بحث روزش نبود نمیخواستیم بریم دوشنبه مدرسه!) /آخه ما اینجا شنبه و یک شنبه ها تعطیلیم/ ولی

 قبول نکردن! خلاصه صبح رفتیم اسب سواری (8 تا ماشین بودیم ...به صورت زیر...عکس سمت راست 4 تا و عکس سمت چپ هم 4 تا ماشین...)

 

 

 

 حدود 1 ساعت اسب سواری کردیم! (این اسب من هیچی نوفهمید. هر کاریش میکردم بدوه نمیرفت ) ولی 5 دقیقه آخر دیگه راه افتاده بود و شروع کرد دویدن، ولی کمر منم داغون شد ! بعدش هم رفتیم یه پارک و یه ذره شیطون بازی در اوردیم و چرخ و فلک سوار شدیم و یه سری چیز میز هم خریدیم و بعد هم راه افتادیم به سمت دهلی ! همین دیگه یه غلطی کردیم سوار چرخ و فلک شدیم ، تا وقتی که به پایین کوه برسیم و به جاده ی کفی برسیم ما 4 تا دخترا که سوار شده بودیم تا نصفه سرمون از پنجره بیرون بود که حالمون بد نشه! آخه راه شهر ماسوری اینجوریه که تقریبا 190 کیلومتر جاده کفیه و بعدش یه کوهه که دورش جاده درست کردن و فقط پیچه دیگه همش میپیچیدیم ولی خیلی سرسبز و قشنگه! خلاصه نهار هم کلی شانس آوردیم که یه پیتزا هات / pizza hot/ پیدا کردیم  و رفتیم پیتزا هات وگرنه بابا اینا گفتن اگه جایی پیدا نکنیم باید سیب زمینی رو آتیش درست کنیم بخوریم! /پس خدا بهمون رحم کرد/ بعد هم ما دخترا تصمیم گرفتیم که هی لفتش بدیم، آخه اگه معطل میکردیم دیر میرسیدیم بعد صبح نمیرفتیم مدرسه!بعدش یه جا دیدیم کلی میمون وایساده. ما هم وایسادیم و بهشون غذا دادیم...

و اینم یه میمون..

 

 2 ساعت بعد دوباره یه جا وایسادیم و چای خوردیم و بعد دوباره یه جا یه ترافیک شد که از ساعت 7:15 تا 8:15 هیچ ماشینی تکون نمیخورد! واسه ما بچه ها اصل حال بود چون دیر میشد و صبح... خلاصه 8:15 ترافیک باز شد و راه افتادیم و ساعت 9 یه کفی کافی دی ( caffee coffe day ) تو راه دیدیم و وایسادیم و یه کاپو چینو و بستنی خوردیم و ساعت تقریبا 12 بود که رسیدیم. من که مرده ی متحرکی بیش نبودم! حالا بماند که بابا جون منو صبح بیدار نکرد که برم مدرسه! (میسی بابا) ولی اون 3 تا دوستام همه رفته بودن(آخی)!

اینم مسافرت ماسوری ما! جای همگی خالی بود! آخ راستی سلام! واااااای الان که وقت خداحافظیه! ببخشید! پس سلام قربون همتون خداحافظ!

اینم آبشار از دور ....

 

چقدر من خوش شانسم!!!
نویسنده: شقایق(پنج شنبه 85/1/10 ساعت 9:56 صبح)

به به ببین کی اینجاست. خیلی خوش اومدی، صفا آوردی، شرمنده کردی به خدا! چرا زحمت کشیدی راضی به زحمت نبودم، خودم میومدم. ای بابا حالا که اومدی پس چرا شیرینی نیوردی؟!!!یعنی چی؟! برو بیرون ببینم مگه من با تو شوخی دارم؟! سرت رو انداختی اومدی تو هیچی به هیچی! نه شیرینی آوردی نه چیزی؟! خجالت هم نمیکشی؟!!! خوب حالا میتونی یه چند دقیقه باشی تا ببینم چی میشه! حالا دفعه ی بعدی خواستی بیای یادت نره چشم روشنی بیاری! ای وای ناراحت شدی، میخوای بری؟!!!ای وای ببخشید. شرمنده ام تورو خدا نرو، جون من یه 2 دقیقه بمون! به خدا دیگه دختر خوبی میشم! آخه هیچ کس نمیاد وبلاگم، جون من نرو! آفرین. خوب اینم سلام احوالپرسی ورژن جدید!
تعطیلات داره تموم میشه، چه قدر زود میگذره! تا سرت رو میاری بالا روز تموم شده! منم درس خوندن رو شروع کردم از نصیحت های شما دوستان هم متشکرم به خدا راضی به زحمت نبودم! بدون نصیحت خودم میخوندم!

آقا دیروز صبح به اتفاق خانواده ی خودمون (البته فقط من و بابا و مامان) و 2 تا خانواده ی ایرانی دیگه گفتیم بریم یه معبدی ساختن که خیلی خوشگله و واقعا ازش تعریف میکنن، و مثل اینکه توسط هندوها ساخته شده، بریم اونجا رو ببینیم! بلند شدیم صبح ساعت 9 راه افتادیم! 10:10 رسیدیم اونجا! دیدیم نوشته closed ! ما گفتیم لابد الکیه! رفتیم از یارو پرسیدیم. حالا انگلیسی هم بلد نبود از یکی دیگه پرسیدیم، گفت: همه ی روزای سال به غیر از یک شنبه ها و امروز اینجا تعطیله! اون موقع بود که من دوست داشتم دونه دونه موهام رو بکنم با گواش سفید کنم با چسب بچسبونم سر جاش! شانس هم خیلی خوبه هاااا. دقیقا همین یه روز که ما رفتیم در طول سال تعطیل بود...هیچی دیگه نقشه آوردیم یه جای دیگه پیدا کردیم رفتیم دیدیم! همه ی جاهای دیدنی این هند مثل همه! همش یه جوره فقط اسمش فرق داره( شوخی میکنم) ولی خیلی مثل همه ن. هیچی دیگه از اونجا هم رفتیم پارک و ناهار خوردیم و ساعت 4:30 اومدیم خونه روز خوب و ضد حال قشنگی بود!

 

قلب ها از زخم خویش گریانند

و لبان از بوسه های بی تاب و پر هوس                    و دریغا سکوت... 

که با تندخویی گستاخانه چهره ی عبوس مرا در خویش می آشفت!

تا انعکاس ضجه های دردآلود معشوقی را

میوه از شاخسار لبانی سرد برچینم

وتوچون فدایی تبعید شده بر سرزمین من

با دستان پرامیدت در نظرهای بردباری

رستگاری عشق بازان را از من می ستانی

ومن چون خاکستر رنگ پریده شب

بر سپیده دمی چنین دلباخته

نشسته ام و بر حال خویش گریانم...

سعادتمند حقیقی کسی است که همه جا به همه چیز و همه کس بخندد. ((شکسپیر))

13 به در خوبی براتون ارزو میکنم. تا چند روز دیگه...

   1   2      >